31 Oktober 2002. De magische nacht van Samhain.
De nacht dat wij, heksen, nieuwjaar vieren.
De nacht dat de sluier wegvalt tussen de wereld
die wij goed kennen en zien, en de wereld waarvan
we enkel voelen dat hij bestaat. Samen met
La Gorda, Nina, Gidion en enkele vrienden trokken
we naar Nijmegen om er nieuwjaar te vieren en deel
te nemen aan het zweethut ritueel. De locatie was
adembenemend mooi. Aan de oever van een immens meer,
omringt door velden en bossen werd de zweethut gebouwd.
De hele plaats straalde de magische kracht van moeder aarde uit.
De volle maan leek enorm groot die avond.
Het ritueel begon met een lange wandeling rond het meer,
die in stilte werd afgelegd. Gedurende de wandeling voelden
we de kracht van de schoonheid rondom ons,
waardoor we als het ware één werden met de plaats.
Toen ik naar het meer keek was ik verstomd door wat ik zag.
Naast het meer stond een zwaan. Een prachtig, groot, trots, dier.
Onbeweeglijk rechtop, uitkijkend over het meer, naar de volle maan.
Zijn nek was lang en sierlijk. Het zilveren licht van
de maan weerkaatste op het lichaam van de zwaan.
Wat een kracht ging er uit van dit magisch dier.
Maar hij was alleen en leek eenzaam in al zijn schoonheid en kracht.
Deze tijd van het jaar waren immers alle zwanen al naar
warmere oorden getrokken. Waarom was dit dier nog hier?
Gedurende het zweethut ritueel hoorde ik kreten rond het meer.
Het leek wel of iemand, met hart en ziel aan het roepen was.
Het beangstigde mij want het klonk zó wanhopig.
Het was niet gepast de hut te verlaten dus vroeg
ik aan de sjamaan van dienst:
"Die kreten, doe er iets aan." Waarop hij zei.
"Heb geen angst zuster.
Het is maar een zwaan die je hoort."
Na het ritueel, op de weg terug, langs het meer met
alleen de maan om ons pad te verlichten, zagen we hem weer staan.
Die prachtige zwaan. Nu was hij echter niet meer alleen
maar in het gezelschap van een andere zwaan.
Terwijl ze elkaar raakten vormden ze een hart.
De volle maan verlichte het water.
We keken samen toe hoe de zwanen het meer
overvlogen naar de naam toe, en we dankten voor de schoonheid
van dit magisch ogenblik. De ontmoeting met deze zwaan deed
mij op zoek gaan naar de boodschap van deze magische gebeurtenis.
Die periode had ik het wat moeilijk met mijn liefdes leven.
Ik stelde mij vragen zoals: "Is dit het nu of niet?"
De boodschap van deze Samhain avond werd vlug duidelijk.
Een week later vond ik het verhaal van de
Keltische liefdes god Aengus terug op het net.
Het maakte duidelijk dat liefde veel
gedaantes kan aan mennen.
En dat liefde oprechte liefde alle gedaantes kan overstijgen.
Leyan

Aengus

De jonge Keltische god Aengus werd hopeloos verliefd
op een droomvrouw uit Elfenland. Elke nacht verscheen zij in
zijn dromen. Vanuit een prachtige tuin zong ze magische liederen
Zolang zij zong bleef hij in een diepe slaap, want hij wilde enkel nog
maar haar magische sten horen. Omdat hij overdag zijn droomvrouw
niet kon vinden liet hij zich helemaal gaan. Eten of drinken deerde
hem niet. Dag na dag zocht hij voor haar. Zijn droom vrouw en geliefde.
Tenslotte raapte hij al zijn moed bijeen en ging naar de heks voor raad.
Die vertelde hem dat zijn geliefde elfen droomvrouw
elk tweede jaar op de magische nacht van Samhain
veranderde in de gedaante van een witte zwaan.
Op de nacht dat de sluier verdwijnt tussen de wereld van
de elfen. Strijkt ze hier neer op een meer samen met
honderden andere witte zwanen.

Op de nacht van 31 oktober de nacht van Samhain ging Aengus naar
het meer in het licht van de volle maan keek hij de zwanen aan.
Hij riep om zijn geliefde, zijn droomvrouw, en eindelijk zag hij haar.
Hij smeekte haar bij hem te blijven en gaf al zijn liefde aan haar.
Ze kwam naar hem toe en veranderde de jonge god in een zwaan.
Na een jaar van hopeloos verlangen werd zijn droom vervuld en
was hij die nacht eindelijk bij haar.
Ze nam hem mee naar haar land om daar verder te bestaan.
Elke twee jaar trekken ze samen naar het meer om
hun magische liederen te zingen voor de nacht van Samhain.