Een plaats als dit betreedt je altijd
met het nodige respect. Zachtjes zingend in het donker
wandelden wij naar de plaats toe.
Bij een gewijde plaats kniel je eerst even voor je ze betreedt.
Dan vraag je toelating om de plaats te betreden.

Een oude zegel ter bescherming tegen negatieve
identiteiten werd aan de ingang getekend.
We brachten geschenken en offers mee voor overleden familie,
vrienden en de monniken. Wierook, fruit, sigaren,
een duvel biertje, kruiden en bloemen.

Na het trekken van de cirkel verdween de kilte rond de plaats.
Gedurende het ritueel eerden en herinnerden wij
familie en vrienden die ons zijn voorgegaan.
Zo werden ze uitgenodigd om die
avond samen met ons te vieren.
De wijn en keek werd ook met hen gedeeld.

Omdat het niet de bedoeling is om te storen
maar eer te brengen, zongen wij onze liederen
niet al te luid. Je kon voelen hoe na enige tijd
altijd maar meer en meer zielen zich toevoegde,
(op de fotos is het duidelijk merkbaar merk de 3 kleine orbs)
Binnen de muren van de ruïne en rond onze cirkel.
Na een tijdje waren er meerdere aanwezig.
Hun aanwezigheid was goed voelbaar.

We maakten gebruik van de pendel (geen glas)
en het sprekend bord. Dit is veel veiliger.
Er is maar één persoon die pendelt.
Iedereen kon vragen stellen of afwachten tot een boodschap doorkwam.
Bij de vraag of een overledene een boodschap had
voor één van de aanwezigen spelde de pendel de naam van Mendhir.
Het bleek zijn grootvake te zijn.
Hierna volgde het rijmpje waarmee hij zijn kleinkind vroeger,
voor het slapengaan in bed onderstopte.
We dankten vake en namen afscheid van hem.

 

Een stille meditatie gaf ons de kans om ze even te herinneren.
Om stil te staan bij overleden partners, vrienden en familie.
Zodat hun leven hier op aarde niet vergeten is.
Beseffen dat ze altijd blijven voortleven
in onze herinneringen. Iemand die herinnert
wordt blijft altijd een beetje voortbestaan.

 

We dankten de aanwezigen en sloten het ritueel.
Na het doven van de kaarsen en het opruimen van de plaats
zijn wij stilletjes terug vertrokken.
De plaats heeft blijkbaar een bewaker.
Zo kwan er op het pad een man ons tegemoet in zijn
boxershort met een zaklamp.
Hij had een lange grijze baard en een kalend hoofd.
Hij leek wel een pater.
De man vertelde ons dat hij de boerderij naast de plaats
bewoonde en even controleerde of wij
geen nachtelijke vandalen waren.
Vlug merkte hij het verschil en deelde wat
infornatie over de plaats met ons.
Wij namen afschied van elkaar en de coven.
Die avond sliep ik heel diep en lang.